بررسی استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش lateral closing wedge (کاونتری) همراه با جابجایی قطعه دیستال به قدام و فیکاسیون rigid با t-plate و range of motion سریع

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اصلاح ژنوواروم و تأثیر جابجایی قسمت دیستال به استئوتومی به قدام (ماکت) و مقایسه آن با روش های دیگر و تعیین عوارض آن می باشد. روش بررسی: 25 زانو از 22 بیمار طی سال های 1381 تا 1383 در بیمارستان بقیه اله تحت جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش lateral closing wedge (کاونتری) با فیکساسیون rigid با t-plate و محدوده حرکتی (rom: range of motion) سریع قرار گرفتند. در تمام بیماران قسمت دیستال به استئوتومی حدود 1 سانتی متر به قدام جابجا شد (ماکت) و با یک t-plate بطور ریجید فیکس شد. rom وزن گذاری 50 درصد با دو عصا زیر بغل روز دوم پس از جراحی شروع شد. پس از 6 هفته هر دو عصا کنار گذاشته شد. بیمار مجدداً در پایان هفته چهارم، هشتم و شانزدهم ویزیت شده، زاویه تیبیو-فمورال و rom اندازه گیری و ثبت شد. هر نوع عارضه احتمالی و یونیون در هر زمان و هم چنین زمان برگشتن بیمار به کار و میزان رضایت بیماران در پایان ماه چهارم ثبت شد. یافته ها: متوسط ژنوواروم قبل از عمل جراحی 12 درجه واروس بود که پس از عمل جراحی به 1/6 درجه والگوس تصحیح شد. اکثر بیماران در پایان ماه دوم بدون عصا قادر به راه رفتن بودند. در پایان ماه سوم در همه بیماران یونیون وجود داشت. در پایان ماه چهارم تمامی بیماران به فعالیت قبلی برگشتند. درد تنها در یک نفر (2 زانو) وجود داشت، ولی کمتر از قبل بود و بیمار رضایت داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد این عمل در بیماران بالای 40 سال که استئوآرتریت دارند و تحمل طولانی مدت بی حرکتی در گچ را ندارند و خطر عوارضی مانند ترومبوز عروقی در گچ گیری آنها بالاست، بهتر از استئوتومی های دیگر و بخصوص فیکساسیون غیرریجید و گچ گیری است.